O Gece….
Bir babanın çocuğunun başını okşayıp evden helallik alarak çıktığı geceydi.
Bir annenin balkon camından ağlayarak baktığı, “Ne olur dön” diye dua ettiği geceydi.
Saatler ilerledikçe insanlar, korkuyla değil, inançla meydanlara indi. Ellerinde sadece bayrak, dillerinde dua vardı.
15 Temmuz, bir darbe girişimi değildi sadece.
Bu topraklarda yaşayan her insanın kalbinde aynı anda atan bir şeyler oldu o gece.
Tüm siyasi görüşler, tüm farklılıklar bir yana bırakıldı; sadece “vatan” vardı, “halk” vardı, “gelecek” vardı.
Ama her kahramanlık hikâyesi, ardında bir hüzün bırakır.
Sadece şehit olanlar değil, yaşayıp da anlatamayanlar da vardı.
Kardeşinin elini tutup “geliyoruz” diyen gençlerin bazıları hiç dönemedi.
Bir gencin gözleri önünde vurulan babasını, yıllar geçse de kimse anlatamadı ona.
Ve sonra sabah oldu…
Güneş doğdu ama bazı evlere hiç doğmadı.
Toprakla buluşan bedenler vardı, yetim kalan çocuklar, eşini yitiren kadınlar, annesiz kalan bebekler…
Darbe püskürtüldü, halk kazandı.
Ama her kazanım gibi, bu da acıyla ödendi.
Devlet yeniden şekillendi, kurumlar sarsıldı.
Adalet yerini bulsun isterken, yargı kimi zaman adaletsizliğe dönüştü.
Suçlu ile suçsuz birbirine karıştı.
Kimi “vatan haini” ilan edildi, oysa bir ömrü bu vatan için geçmişti.
İşte bu yüzden, 15 Temmuz’u anarken sadece kahramanlıkları değil, gölgede kalan acıları da hatırlamak gerek.
Çünkü gerçek yüzleşme, yalnız zaferleri değil, kayıpları da kabul etmekle başlar.
Bugün hâlâ o geceyi anlatırken sesi titreyenler var.
Hâlâ neden olduğunu soran çocuklar, hâlâ işine dönememiş masumlar, hâlâ şehit babasının mezarına sarılıp uyuyan gençler var.
Unutmayalım:
15 Temmuz sadece bir tarih değil, bir milletin hafızasıdır.
Ve hafıza, yalnızca gururla değil, gözyaşıyla da yazılır.
News