Tahtını Kalbinde Taşıyanlar: Aslan Burcu Kevser Banu’nun köşesinden
Aslan… Güneş’in evladı. Marifetname’de burçlar anlatılırken Aslan için şöyle denir:
“Mert, himaye edici, vakar sahibi; sofrayı geniş tutar, misafire ikramı sever. Dostuna sadık, düşmanına karşı serttir.”
İbnü’l-Arabî ise insandaki “güneş tabiatı”ndan söz eder: “Bazı kullar vardır, çevresine hem ışık hem sıcaklık verir.” Aslan işte tam olarak bu hâlin vücut bulmuş halidir.
Aslan burcu insanı, hayatın ortasında durmayı sever. Bu, çoğu zaman “ilgi merakı” sanılır ama aslında kökünde sorumluluk vardır. Çünkü o bilir ki, ön safta durmak, hem rüzgârı göğüslemek hem de başkalarına güven vermek demektir. Marifetname, Aslan’ın bu özelliğini “halkın sığınağı olmak” diye tarif eder.
Aslan’ın yüreği cömerttir. Sofrası, sadece yemek sofrası değildir; gönül sofrasıdır. Bir dostuna maddi yardım ediyorsa, yanında manevi teselli de vardır. İbnü’l-Arabî’nin şu sözü Aslan’a cuk oturur:
“Cömertlik, yalnızca malı paylaşmak değil; gönlü paylaşmaktır.”
Fakat bu gönül açıklığı, doğru ellerde değerlidir. Aslan, değer vermeyen veya vefasız insanlara karşı mesafe koymayı öğrenmelidir; çünkü ışığını yanlış yere vermek, kendi enerjisini tüketir.
Aslan burcu için özel bir manevi anahtar vardır: “Ya Vehhâb”. Vehhâb, “Sonsuz lütuf ve ihsan sahibi” demektir. Allah’ın Vehhâb ismi, karşılık beklemeden, bollukla ve sürekli ihsan etme sıfatını taşır. Aslan, yaratılışı gereği zaten veren bir burçtur. Bu esmayı zikretmek, onun bu özelliğini dengeler; lütuf verirken yıpranmamasını sağlar.
Marifetname’de Aslan’ın bu yönüne şöyle değinilir:
“Lütfu boldur, elinden ikram eksik olmaz. Ancak lütfunun kıymeti bilinmezse, güneşin batışı gibi geri çekilir.”
Günümüz Türkçesiyle bu, şunu anlatır: Aslan’ın gönlü herkese açıktır, ama vefasızlık gördüğünde ışığını geri çeker. “Ya Vehhâb” zikri, Aslan’a hem gönül genişliği hem de koruyucu bir denge verir.
News