SEVGİDE KISKANÇLIK OLUR MU?

3

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

     Aslında insanların sevdiklerini azda olsa kıskanması normal kabul edilebilir, ancak aşırı olması terbiye edilmemiş nefsin tipik bir özelliğidir. Bazı insanlar aşırı kıskançtır. “Sevdiğim kişi sadece beni sevsin, benimle ilgilensin, benimle vakit geçirsin” der. Kıskançlıkta aşırıya giderek sevdiği insanı adeta abluka altına alıp her yerden kuşatır, kimseyle konuşmasına, görüşmesine izin vermez. Sorsan: “ne yapayım, çok seviyorum, kıskanıyorum” der. Evliyse eşini anne, babasından, kardeşlerinden, dostlarından, tüm akrabalarından kıskanır. Anne ise evladını dedesinden, ninesinden, evlendiyse eşinden kıskanır. 

    Aşırı kıskanç insan sevgide denge kuramamış insandır. Bu tür insanlar çocukluklarında sevgiye doymadıysa yada aşırı sevilmekten çok şımardıysa her iki durumda da sevgiye doyamamaktan, sevginin azalmasından korktuğu için aşırı kıskanç olabilirler. 

    Kıskanan kişi kıskandığı kişiye ne kadar zarar verdiğinin farkına bile varamaz çoğu zaman. Çünkü onun derdi karşısında ki insan değil kendisidir. Kendi isteğinin, sevgi ihtiyacının kesintisiz yerine getirilmesidir. Böyle birisi için karşıdaki insan sadece bu ihtiyacı yerine getiren bir araç hükmündedir, ne durumda olduğu önemli değildir.  

    Peki başkalarından kıskandığı kişiyi başkalarının yerine de sevebilir mi, sevse de yeterli olabilir mi? Asla sevemez. Çünkü bir insanda tüm sevgi çeşitleri bir arada bulunamaz. Örnek verecek olursak, her gün marul yiyen bir insan beden için gerekli tüm besin maddelerinin hepsini alabilir mi? Elbette alamaz, proteini etten, karbonhidratı ekmekten, yağı tereyağından, vitaminleri başka başka meyve ve sebzelerden almak durumundadır. İnsan ruhunun da gıdası sevgidir, ne kadar çeşitli olursa o kadar iyi beslenir. 

    Kıskançlıktan çıkan kavgalara maruz kalan kişi ise zamanla ”aman kavga çıkmasın” diye karşısındakinin dediğini yaptıkça ruhunu besleyen başka sevgilerden mahrum kalır, yalnızlaşır, içine kapanır. Tek çiçekle bahar gelmeyeceği gibi tek bir sevgide ruhu doyurmak için asla yeterli değildir. 

    Anne, baba, evlat, eş, kardeş, hala, teyze, kuzen, yeğen, dayı, amca, dede, nine, dost, arkadaş… her birinin sevgisi bambaşkadır. Birinde sevgi duygusuna merhamet duygusu eşlik eder, diğerinde saygı, birinde şefkat, diğerinde paylaşım, birinde güven, diğerinde koruma… 

    Sevgi can suyu gibidir. Sevdiği insanlardan uzaklaştıkça can suyunu alamayan bitki nasıl solarsa öylece solar insanda. Aşırı kıskançlık asla normal bir duygu değildir. 

İnsan sevdiğini niçin kıskanır ki?

Niçin sevdiğini soldurur ki? 

Niçin başkalarının sevgisinden mahrum bırakır ki?  

     Para bölünerek kesinlikle azalır fakat sevgi sevilen ve seven sayısı arttıkça artar. Sevmekten zarar gelmez, asıl zarar sevgisizlikten ve helal olmayan yani Yüce Allah’ın razı olmadığı sevgilerden gelir. Sevgide asla kıskançlık olmamalı, insanlar anne babalarını, kardeşlerini, çocuklarını, torunlarını, dostlarını özgürce sevebilmeli ve bu çok büyük bir anlayışla karşılanmalıdır, sevgi dengeli yaşansın yeter ki!